بیماری منتهی به مرگ (شرحی روان‌شناسانه از منظر مسیحی به مقصد تهذیب و تنبه)

بی‌راه نیست اگر بگوییم یکی از مهم‌ترین خصوصیات و دستاوردهای متفکرانی که در زمره فیلسوفان اگزیستانس جای داده شده‌اند توجه کردن و توجه دادن به ساحت «احوال» انسانی بوده است؛ آن هم در افق وسیع‌تری که در آن احوالی چون ملال، اضطراب، امید، احساس گناه و... ورای جنبه صرفا روان‌شناختی‌شان، واجد دلالت‌هایی هستی‌شناختی و اگزیستانسیال محسوب شده‌اند. در این میان یکی از اولین نام‌هایی که از خاطر می‌گذرد سورن کی‌یرکگور، فیلسوف و الهی‌دان دانمارکی، است. در کتابی که به دست دارید او را سرگرم کندوکاو درباره حالی می‌بینیم که احتمالا همه ما، کم یا بیش، در گذشته یا حال، دستخوش آن بوده‌ایم: نومیدی. بیماری منتهی به مرگ کتابی است که بسیاری از اندیشه‌ها و دل‌مشغولی‌های کی‌یرکگور را در خود جای داده است. خود او این کتاب را یکی از دو اثر برتر خویش می‌دانست و گواردینی آن را مناسب‌ترین مقدمه بر اندیشه او می‌شمرد. بیماری منتهی به مرگ،‌ به تعبیری، کتابی است برای آهسته‌خوانان.